Na dobre…

Bycie wolontariuszem wiąże się z całym kalejdoskopem emocji. Do tych pozytywnych należą każde, dla osób z zewnątrz zupełnie niewidoczne, ale dla nas mające ogromne znaczenie, postępy jakie robią nasze psy. Gdy takie, które na początku kuliły się ze strachu w kącie boksu po paru tygodniach szczęśliwe wychodzą z nami na spacer, gdy z tygodnia na tydzień uczą się czym są szelki, smycz, zabawki, ta szeleszcząca mi w kieszeni paczka smaczków.

Najlepszymi chwilami są jednak oczywiście adopcje. Zbieramy się wtedy zawsze całą grupą, robimy pamiątkowe zdjęcia, odprowadzamy nasze psiaki z ich nowymi rodzinami do samochodów i machamy na pożegnanie, gdy odjeżdżają. Później jesteśmy zazwyczaj w stałym kontakcie – dostajemy zdjęcia z kanap, pierwszych w życiu wakacji spędzonych razem. Często umawiamy się nawet na wspólne spacery. To bardzo motywuje do dalszego działania i pokazuje, że nasza praca ma sens.

… i na złe

Niestety, są też te gorsze chwile. Serce pęka nam na milion kawałków gdy nasi podopieczni po dłuższym czasie pobytu w schronisku zaczynają po prostu gasnąć i tracić nadzieję. Większość psów znajduje domy w ciągu kilku pierwszych miesięcy, są niestety też takie, które z różnych względów – czy to przez swój wiek, wielkość, problemy behawioralne czy stan zdrowia – są dla gości schroniska wręcz niewidzialne i telefon w ich sprawie milczy. Takie psiaki na adopcję często czekają kilka lat.

Pod naszą opiekę trafiają też czasem psy w typie ras, które najprawdopodobniej kupione zostały w pseudohodowlach. Psiaki pochodzące z takich nastawionych na zysk miejsc, w których nie mają zapewnionej należytej opieki i warunków, nierzadko zmagają się z problemami zdrowotnymi i wadami genetycznymi. Te często przerastają nowych właścicieli, którzy ostatecznie postanawiają porzucić zwierzaka. Pamiętajmy, że jeśli już decydujemy się na kupno rasowego psa, należy zrobić to w zarejestrowanej hodowli. Spis takich miejsc można uzyskać od lokalnego oddziału Związku Kynologicznego w Polsce.

Zdarzają się też sytuacje, choć, tak jak wspomniałam – dzięki szczelnej procedurze adopcyjnej już rzadko – kiedy to psy zostają zwracane do schroniska z adopcji. Przyczyn jest wiele i każdy przypadek jest inny, jednak to my musimy takiemu psu spróbować wyjaśnić, czemu z ciepłej kanapy znów trafił za schroniskowe kraty i przywrócić mu radość życia.

Zdecydowanie najgorszym jednak z doświadczeń jest śmierć podopiecznego w schronisku, zanim zdążymy znaleźć mu dom – to zdarza się niezwykle rzadko, ale zawsze boli tak samo. Moja grupa doświadczyła takiej straty już dwa razy – Żabik i Fazi to dwójka naszych podopiecznych, która niestety nie doczekała się swojego człowieka. Zostali przez nas pochowani na cmentarzu dla zwierząt w Koniku Nowym i wiem, ze wiele kibicujących naszej działalności osób odwiedza ich grób.

Jak zostać wolontariuszem?

W wolontariat zaangażować się może każdy, kto skończył 18 lat i kocha zwierzęta. Wiele osób – ja na początku także – bardzo boi się pierwszej wizyty w miejscu, jakim jest schronisko. Warto jednak przełamać się i pomyśleć, że nasz smutek nikomu nie pomoże, ale działania już tak. A działać można na wiele sposobów – jeśli mamy możliwość regularnych wizyt w schronisku i chęci zaangażowania się na stałe, można zostać wolontariuszem.

Jeśli nie możemy zobowiązać się do stałych wizyt, można po prostu zgłosić się do jednorazowej pomocy wolontariuszom w spacerach. Dużą rolę odgrywają też fotowolontariusze i graficy, którzy swoimi umiejętnościami wspierają nas w promocji psów i przygotowywaniu ich wizytówek na boksy.

Schronisko przyjmuje też dary rzeczowe, choć tu bardzo ważne jest, by zorientować się wcześniej, czego dane miejsce tak naprawdę potrzebuje. Na stronie Palucha jest dostępna specjalna zakładka z listą najpotrzebniejszych rzeczy. Warto rozejrzeć się dookoła i sprawdzić, czy schronisko działające w naszej okolicy nie potrzebuje jakiejś formy wsparcia. W wielu miejscach wolontariat nie jest aż tak rozwinięty jak na Paluchu, a dla większości bezdomnych psiaków kontakt z człowiekiem to jedyna radość, jaką mają z życia…

Grupy i wolontariusze

Na Paluchu działa 20 grup wolontariuszy zajmujących się psami oraz jedna grupa zajmująca się kotami. Jest kilka grup, do których trafiają konkretne psy – np. grupa behawioralna, zajmująca się psiakami najbardziej lękowymi, wymagającymi najwięcej pracy; geriatria, na którą trafiają psy starsze; są też grupy opiekujące się psami w typie konkretnych ras, m.in. grupa TTB (zajmująca się terierami typu bull) oraz Wilki (zajmująca się psami w typie husky czy malamutów). Reszta to tak zwane grupy „mieszane”, które mają pod opieką mieszkańców konkretnych rejonów, na które podzielone jest schronisko.

Ja działam właśnie w jednej z takich grup – zajmujemy się mieszkańcami rejonu nr 4. Trafiają do nas najróżniejsze psiaki – małe, duże, młodsze, starsze, zarówno stuprocentowe kundelki, jak i psy w typach ras. Ta różnorodność sprawia, że w pracy z nimi naprawdę wiele można się nauczyć, bo każdy pies to inna historia, charakter, doświadczenia. W ramach jednej grupy działa zazwyczaj około kilkunastu wolontariuszy, którzy przyjeżdżają do schroniska co najmniej raz w tygodniu. Dla większości z nas są to weekendy, choć część z nas przyjeżdża także w tygodniu. Każdy kto decyduje się zaangażować w wolontariat ma możliwość wyboru, czy chciałby działać w jakiejś konkretnej grupie, czy jest mu to obojętne – w takim przypadku przypisywany jest do grupy, która w danym momencie najbardziej potrzebuje rąk do pracy. Następnie każdy musi przejść okres próbny, kiedy oficjalnie jest kandydatem na wolontariusza. Okres ten trwa minimum 3 miesiące i polega na regularnym przyjeżdżaniu do schroniska, poznawaniu swoich podopiecznych oraz wszystkich zasad działalności schroniska pod okiem innych wolontariuszy. Jeśli się w to wciągniemy i chcemy zostać na stałe – po okresie próbnym podchodzimy do pisemnego egzaminu na wolontariusza.

Naszą grupę tworzą fantastyczni ludzie, oto część z nich ☺

Dorota to jedna z najdłużej działających u nas osób. Na co dzień jest prawnikiem, jednak od 5 lat każdy weekend spędza na Paluchu. Sama ma w domu aż 5 adopciaków – 3 koty i 2 psy. Jednym z nich jest była podopieczna naszej grupy, malutka sunia Missy, która ze względu na swój lękowy charakter miała dość małe szanse na adopcje.

Jasiek przyjechał do schroniska po raz pierwszy kilka lat temu by adoptować psa. Właściwie od razu zakochał się w jednym z naszych podopiecznych, starszym psiakiem w typie owczarka, Karo. Wizyty przedadopcyjne w schronisku skłoniły go do zostania z nami na stałe jako wolontariusz. Jasiek na co dzień studiuje, a wolne dni spędza na Paluchu. Ma fantastyczne podejście do psiaków z problemami behawioralnymi, więc to jego działka ☺

Małgosia to uczennica klasy maturalnej, która ze względu na miłość do psów od zawsze chciała zaangażować się w pomoc bezdomniakom, jednak zgodnie z regulaminem wolontariatu musiała czekać ze spełnieniem swojego marzenia do pełnoletności. Dokładnie w dniu swoich osiemnastych urodzin rozpoczęła wolontariat w naszej grupie i cały dzień spędziła na Paluchu ☺ Dziś mówi, że przyjazd do schroniska był jedną z najlepszych decyzji w jej życiu, a wolontariat to świetna forma nawiązania relacji z ludźmi z różnych środowisk, nauki pracy w grupie i oczywiście odpowiedzialności.

Łukasz to nasz niestrudzony fotowolontariusz, który zawsze jest w pełnej gotowości do fotografowania naszych podopiecznych. To w dużej mierze właśnie jego fotki można znaleźć na naszych mediach społecznościowych, na stronie Palucha oraz na wizytówkach naszych psiaków umieszczonych na ich boksach. Jest w stanie uwiecznić nawet najbardziej energiczne psiaki, stosując w tym celu najróżniejsze strategie – od układania sobie smaczków na obiektywie, po kładzenie się na samym środku chodnika 😉 (strona Łukasza https://www.psubraty.org)

Zosia studiuje grafikę komputerową i na Paluch przyjechała w pierwszy weekend po swoich 18. urodzinach, bo od zawsze kochała psy i chciała pomagać tym najbardziej potrzebującym. Obecnie nie wyobraża już sobie weekendu spędzonego inaczej, twierdzi nawet, że to uzależniające, widzieć merdające ogonki gdy tylko psiaki dostrzegają nas gdzieś na horyzoncie i przebierają łapkami, czekając na swoją kolej na spacer. Znajomi często pytają ją, czy naprawdę chce jej się wstawać rano co weekend, ale prawda jest taka, że nie zamieniłaby tego na nic innego.

Kasia na co dzień studiuje na Politechnice Warszawskiej. Po przeprowadzce z domu rodzinnego do Warszawy bardzo brakowało jej kontaktu z psami, dlatego postanowiła do nas dołączyć. Już podczas pierwszej wizyty wiedziała, że jest to miejsce dla niej, a wolontariat szybko stał się dla niej aktywną odskocznią od codzienności oraz dał poczucie spełnienia poprzez realną pomoc psom.